04.08.2011 - California State Route 1

Dzień zaczynam z bólem gardła i wiem, że dobrze nie będzie. Osłabienie, otępienie i pewnie stan podgorączkowy - czyli stan w którym każdy szanujący się facet umiera. Ja w tym stanie musze jechać dalej. Pałeczkę kierowcy w sztafecie przejmuje narzeczona. Ja na siedzeniu pasażera odpływam. 

W takim stanie wjeżdżamy na California State Route 1. Jest to odcinek 1055 km ciągnący się wzdłuż zachodniego wybrzeża USA. Jest to jedna z piękniejszych druga w Ameryce i budowano ją zaledwie 18 lat. 

 Zaczynamy od Half Moon Bay, która daje pogląd na Pacyfik i samo wybrzeże, które jest klifowe i skaliste. Mi trochę wybrzeże, kojarzy się z zastygłą lawą i raczej mało przyjaznym miejscem jednak roślinność przeczy temu. 
Ciekawostką jest to, iż w parku oprócz angielsko-hiszpański prospektów informacyjnych, można znaleść również polskie. 


Jedziemy dalej na południe, a pogoda z deszczowej zmienia się, tak jak i mój stan zdrowia po antybiotyku, czyli zaczyna się przejaśniać. 


W Santa Cruz zatrzymujemy się by rozkoszować się plażą. Każdy kto mnie zna wie, że nie nawidzę plażowania ale kapituluję bo chcę odpocząć. Oczywiście nie mogłem od tak leżeć bo słońce zaczęło doskwierać, mimo chłodnej bryzy od oceanu, więc zbudowałem prowizoryczny baldachim i poszedłem spać. 




Kąpiel w oceanie bez pianki, to koszmar chyba, że ktoś należy do klubu Morsa. Ani ja ani narzeczona do takiego nie należymy więc spacer po plaży w zupełności nam wystarcza. Po drodze spotykamy domy zbudowane praktycznie na plaży i dodam, że nie są to domki letniskowe.

 Może nie dziwi nas już tak bardzo jakie jest tu prawo, że pozwolili wybudować tu domy ale raczej dziwi nas, że mieszkańcy nie boją się żywiołu, który w każdej chwili może wedrzeć się do ich domów. 




Większość dnia spędzamy na plaży bym mógł odpocząć i by trochę odpocząć od gonitwy za kolejnymi kilometrami tzn milami. Narzeczona z takiego rozwiązania jest zadowolona, bo ona jest bestią plażową.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

03.08.2011 - San Francisco

Obraz
W końcu udało się dotrzeć do zachodniego wybrzeża, gdybyśmy nie zwiedzania, zajęło by to o niebo mniej czasu, no ale my właśnie nastawiamy się na zwiedzanie.  Już z oddali widać pierwszy most i myślę, że to Golden Gate choć nie jest czerwony i to go zdradza. Okazuje się, że w SF jest kilka mostów, i prawie wszystkie wiszące. Wiem, tylko jeden jest ten słynny i czerwony, jednak  w przypływie euforii, że udało nam się dojechać już tak daleko, dałem się nabrać.  Most jest płatny, tak jak każdy inny most w SF, co oznacza czekanie w ogromny korku. Czekamy nie tylko my, ale wszyscy wokół bo trafiliśmy an poranny szczyt „rush hours”. W centrum nawet nie łudzimy się, że znajdziemy jakiś darmowy parki. Odrazu kierujemy się na płatny parking gdzie za $30 można zostawić samochód na cały dzień. W Polsce nigdy by nie zaufał takim parkingom. Obsługa bierze od ciebie kluczyki i parkuje go sobie tak jak im jest wygodnie. Plus jest taki, że nie trzeba samemu się męczyć na ciasnym par
Czytaj więcej

25.07.2011 South Dakota

Obraz
Noc spędziliśmy w Hotelu Super 8. Miał być on tani o nie wygórowanych warunkach. Co miała sugerować ósemka w dziesięcio stopniowej skali przyzwoitości hoteli i wierzcie dziesiątka nie jest powodem do dumy. Okazało się, że było drogo i nędzny.  Śniadanie w cenie, które jest w zasadzie standardem w amerykańskich hotelach, nie rekompensowało ceny. Lecz za nim zaczniecie kiwać głową, że śniadanie w cenie to dobra rzecz, uświadomić należy sobie, że przeważnie takie śniadanie to płatki, słodkie bułeczki, kawa i gofry ze specjalnej maszyny która zamienia każdego w mistrza robienia gofrów. Jeśli myślicie, że to wcale tak źle nie brzmi to wyobraźcie sobie, iż to będzie wasz standardowy posiłek przez najbliższy miesiąc!  Nie mówcie mi też, że jestem skąpy. Oczywiście 80$ za noc dla dwóch osób to nie jest dużo, jednak przesiąkłem już amerykańskim duchem psełdo oszczędzania, którego zasady są proste. Jeśli paliwo na stacji po drugiej stronie miasta jest tańsze, to należy właśnie tam je kup
Czytaj więcej

01.08.2011 - Death Valley

Obraz
1 Lipca 2011 - Death Valley Podróż przez Dolinę Śmierci opisała Martyna, która spisała swoje odczucia zaraz po tym ciężkim dla niej dniu. Ja ją tu tylko przytoczę: To prawdziwie śmiertelna dolina. Większość ludzi nie wyobraża sobie nawet na jaki szczyt górski trzeba wjechać, żeby zobaczyć Dante’s View. Musieliśmy wspinać się naszą Hondą Civic przez jakąś godzinę. Najmniejsze szczyty w tej okolicy mają około 2 tys. metrów. Samochód dał radę, mimo 15 % nachylenia, ja jednak nie. W pewnym momencie podróży po Death Valley zaczęły mi drętwieć ręce, miałam nogi jak z waty i odpływałam. Zamykając oczy byłam na Rollercoasterze. Temperatura była dla mnie zbyt wysoka. Prze całą Dolinę Śmierci jechałam z mokrą podkoszulką na twarzy i głowie. Musieliśmy robić częste przystanki, gdyż ciągle chciało mi się wymiotować.Temperatura tego dnia była wyjątkowo wysoka - powietrze miało około 50 stopni C. Natomiast temperatura powierzchni ziemi miała około 80 - stopni. Usmażenie jajka na drodze ni
Czytaj więcej